Η Ελλάδα βυθίζεται σε ένα νεοφιλελεύθερο εργασιακό όνειρο – όπου οι συλλογικές συμβάσεις είναι παρωχημένη ιστορία και οι υπερωρίες απλήρωτες πραγματικότητα. Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους: Μόνο 3 στους 10 εργαζόμενους προστατεύονται από συλλογικές συμβάσεις, ενώ η Ευρώπη απαιτεί 80%. Μια τρομακτική απόκλιση που αποκαλύπτει την πραγματική εικόνα μιας χώρας που εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους της.
Οι Εργαζόμενοι: Σκλάβοι του Απλήρωτου Χρόνου
Πάνω από 29% των ανδρών και 11% των γυναικών σπρώχνουν επιπλέον ώρες εργασίας κάθε εβδομάδα, χωρίς να βλέπουν ούτε ένα επιπλέον ευρώ. Στην ηλικιακή ομάδα άνω των 55 ετών, το 12% δουλεύει πάνω από 10 ώρες την εβδομάδα έξτρα – μια συστημική εκμετάλλευση που δεν διστάζει να θυσιαστεί ακόμα και τους πιο ευάλωτους.
Και ενώ το 65% των εργαζομένων παραδέχεται ότι δεν πληρώνεται ή πληρώνεται μόνο μερικώς για τις υπερωρίες, η κυβέρνηση μιλάει για μέσους μισθούς στα 1.500 ευρώ μέχρι το 2027. Μια γελειογραφία, αν σκεφτεί κανείς ότι μόλις 2% των επιχειρησιακών συμβάσεων του 2024 περιελάμβαναν πραγματική αύξηση μισθών.
Η Ευρώπη Παρακολουθεί – Η Ελλάδα Αγνοεί
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν γελιέται. Με την οδηγία για επαρκείς κατώτατους μισθούς, απαιτεί από τα κράτη μέλη να καλύψουν το 80% των εργαζομένων με συλλογικές συμβάσεις – μια πρόταση που στην Ελλάδα μοιάζει με επιστημονική φαντασία.
Ερωτήματα που Καίνε:
-
Πώς θα φτάσει η Ελλάδα από το 30% στο 80% σε τέσσερα χρόνια, όταν οι συμβάσεις εξαφανίζονται;
-
Γιατί μόνο οι εργαζόμενοι σε τράπεζες και τουριστικά καταστήματα έχουν ακόμα κάποια προστασία;
-
Πότε θα σταματήσει η υποκρισία των πολιτικών που μιλούν για «ανάπτυξη» ενώ επιβάλλουν απλήρωτη εργασία;
Το Μέλλον: Διαλογικός Ψευδαισθήσεις ή Πραγματική Αλλαγή;
Ο κοινωνικός διάλογος που ξεκινάει τον Μάιο είναι η τελευταία ευκαιρία για μια χώρα που έχει χάσει κάθε επαφή με την εργασιακή δικαιοσύνη. Αν δεν ακολουθήσουν συγκεκριμένα μέτρα, χρονοδιαγράμματα και κυρώσεις, η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι η μαύρη τρύπα των εργασιακών δικαιωμάτων στην Ευρώπη.