Τρίτη 27 Ιουνίου 2023 στη Θεατρική Σκηνή Νέας Μάκρης | Το αγόρι με τη βαλίτσα του Μάικ Κένι

Καλέντζι (Πέτρινο θέατρο)

Διάρκεια: 70′

Συντελεστές:

Μετάφραση-Διασκευή: Ξένια Καλογεροπούλου

Σκηνοθεσία-Κινησιολογία: Στέλλα Κωστοπούλου

Κοστούμια-Φροντιστήριο: Ο θίασος

Σχεδιασμός θεάτρου σκιών: Τάσος Τσώνης

Χειρισμός θεάτρου σκιών: Ο θίασος

Εικονογράφηση αφίσας: Βασίλης Σελιμάς

Ο αφηγητής Ναζ: Φανή Προκοπίου, Παρασκευή Νιώτη, Βάσω Δημητροπούλου, Μαριάννα Φαφαλιού, Βέρα Χατζηεμμανουήλ, Άννα Μπότση, Κατερίνα Παρασκευοπούλου, Αργυρώ Μαγκανά

Ναζ: Νικολία Βουκελάτου

Πατέρας: Μιλτιάδης Ζέρβας

Μητέρα: Έφη Δαρμή

Αδερφή: η μικρή Ανδριανή Κουλουμπή

Λαθρέμπορος, Άνθρωπος, Θείος: Αντώνης Φραγκάτος

Οδηγός, Γέρος: Στέλιος Φράγκος

Κρίσια: Γεωργία Φάκη

Στρατιώτης, Βοσκός: Φάνης Βορεινάκης

Έμπορος: Γιώργος Γεωργόπουλος

Γριά: Αναστασία Τσώκου

Αδερφός: Γιώργος Κωστόπουλος

Εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι μετακινούνται. Φεύγουν για να γλιτώσουν από τον πόλεμο, από την πανώλη, από τη φτώχεια. Φεύγουν για να σωθούν ή για να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή. Οι γονείς μας αναγκάστηκαν να φύγουν. Οι παππούδες μας αναγκάστηκαν να φύγουν. Κι όσο το συζητούσαμε με την ομάδα, τόσο βλέπαμε πως όλοι μας προερχόμαστε από ή έχουμε υπάρξει και οι ίδιοι λιγότερο ή περισσότερο μετανάστες ή πρόσφυγες. Ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι στη θέση τους. Είναι η ιστορία της ανθρωπότητας σε αυτόν τον πλανήτη…

Στο έργο μας, όμως, στη θέση του πρόσφυγα βρίσκεται ο Ναζ, ένα αγόρι που ζει ανέμελα μέχρι που στη χώρα του ξεσπά πόλεμος και η οικογένειά του αναγκάζεται να φύγει για να σωθεί. Τα χρήματα δεν αρκούν για να ταξιδέψουν όλοι και οι γονείς του τον στέλνουν μόνο του να βρει τον αδερφό του στο Λονδίνο. Ο Ναζ φαντάζεται ότι είναι ο Σεβάχ ο Θαλασσινός και διασχίζει ερήμους, βουνά και θάλασσες, με μόνη συντροφιά την Κρίσια, ένα κορίτσι που έχει κι αυτό τον ίδιο προορισμό. Στη βαλίτσα έχει τις ιστορίες που του έλεγε ο πατέρας του και του δίνουν τη δύναμη να συνεχίσει…

Μια ιστορία για τα ασυνόδευτα παιδιά-πρόσφυγες, δοσμένη σαν παραμύθι, γιατί μόνο έτσι αντέχει ο άνθρωπος ν’ ακούσει… να δει…