Σκηνοθεσία: Νίκος Γκεσούλης

Μουσική (πρωτότυπη): Γιώργος Βαρσαμάκης

Φωτογραφίες / Βίντεο: Μιχάλης Παπαδόπουλος

Παίζουν: Σωτηρία Τσέλιου – Παππά, Χάιδω Σπανοπούλου, Γιάννης Παππάς, Μαρία

Καραβά, Λάμπρος Πανόπουλος, Δημήτρης Τσαόπουλος, Μαρία Κοντοθόδωρα, Γιάννης Τσαόπουλος, Νόνα Κοντοθόδωρα, Βούλα Βασιλοπούλου.

Παράσταση – αφιέρωμα για τα εκατό χρόνια απ΄την γέννηση του συγγραφέα.

Όταν το θέατρο γίνει ζωή σου, σκέψη σου, μοίρα σου, τα όρια ανάμεσα στον κόσμο της καθημερινής σου ζωής και στον κόσμο που ζουν η Κλυταιμνήστρα, ο Άμλετ, η κυρία Άλβινγκ, παύουν να υπάρχουν. Ζεις ταυτόχρονα και μέσα στην ανθρωπότητα αυτή του θεάτρου και τη νιώθεις το ίδιο υπαρκτή όσο και την άλλη. Συχνά μάλιστα οι εμπειρίες και οι γνώσεις σου από αυτήν διαφωτίζουν και ξεδιαλύνουν διφορούμενες παρατηρήσεις σου, καταστάσεις και προβληματισμούς που έχεις βιώσει. Η σχέση σου με τα θεατρικά πρόσωπα δεν είναι λόγια, γίνετε σχέση ανθρώπινη σχέση… Ο μονόλογος «Γράμμα στον Ορέστη», βούιζε πολλά χρόνια μέσα μου. Και η αφορμή ήταν το ότι κάθε φορά που έβλεπα παραστάσεις της Ορέστειας, της Ηλέκτρας, ήμουνα πάντα με το μέρος της Κλυταιμνήστρας. Αυτήν κατανοούσα, αυτήν εδικαίωνα, την ένιωθα σαν τη μεγάλη αδικημένη, έγινε ένα απ΄τα πιο αγαπημένα μου και κοντινά «θεατρικά» πρόσωπα. Η λατρεία που είχα για τους γονιούς μου, το πιστεύω μου για το πατρικό σπίτι, η ψυχροπολεμική εποχή στην οποία ζήσαμε, σίγουρα αιμοδότησαν με προσωπικά μου συναισθήματα αυτά που η Κλυταιμνήστρα νιώθει και προσπαθεί να γράψει στον Ορέστη.

Στο μονόπρακτο «Ο Δείπνος», λέει κάποια στιγμή ο Αίγισθος, “ζούμε για να κάνουμε, πεθαίνουμε για να σκεφτόμαστε”. Η φράση αυτή μου ήρθε στο νου όταν τελείωνα τον μονόλογο της Κλυταιμνήστρας. Στη συνέχεια σκέφτηκα πως θα ταίριαζε στο στόμα του Αίγισθου. Θα μπορούσε να το λέει νεκρός στον νεκρό Αγαμέμνονα. Πότε και που; Κάπου που ανταμώνουν όλοι οι Ατρείδες, νεκροί και ζωντανοί, όταν πια όλα έχουν γίνει και αντί να τους χωρίζει, τους ενώνει το τίποτα που τους απόμεινε… Ι. Καμπανέλλης.