Του Γιάννη Μακρυγιάννη
Κάνεις καταγγελία για σκάνδαλα, σου λέει η κυβέρνηση, «πήγαινε στον εισαγγελέα». Πας στον εισαγγελέα, του λέει «ποινικοποιείς την πολιτική ζωή».
Κάνεις αυστηρή και σκληρή αντιπολίτευση, σου λέει «έχεις τοξικό λόγο». Δεν κάνεις αντιπολίτευση, σου λέει ότι «για όλα στη χώρα φταίει η έλλειψη αντιπολίτευσης».
Ρωτάς γιατί η κυβέρνηση δεν έπραξε τα δέοντα στο δείνα ή το τάδε θέμα, σου λέει «δεν το γνώριζα». Δεν λες τίποτα, σου λέει «όφειλες να το πεις, πώς να το ξέρουμε εμείς;».
Της λες ότι επί των ημερών της προέκυψε το πρόβλημα, σου απαντά για τις διαχρονικές παθογένειες. Της επισημαίνεις ότι κυβερνά επί εξαετία, σου λέει ότι και οι άλλοι έκαναν τα ίδια και χειρότερα.
Κάνεις συγκρίσεις με άλλες περιόδους και βγαίνει αρνητικό πρόσημο για την κυβέρνηση, σου κάνει συγκρίσεις με κάθε πιθανή, απίθανη και άσχετη περίπτωση από το εξωτερικό για να βγάλει κάτι θετικό για την ίδια.
Της αραδιάζεις αριθμούς, νούμερα και στατιστικά που την εκθέτουν και σου απαντάει για το επενδυτικό κλίμα, τη γενικότερη θέση της χώρας και την πολιτική αξιοπιστία. Της αντιτείνεις πολιτικές προτάσεις και τρέχει στο γενικό λογιστήριο για να υποστηρίξει με αυθαίρετους υπολογισμούς ότι οι άλλοι λαϊκίζουν – τότε είναι καλά τα νούμερα.
Σημειώνεις ότι η κυβέρνηση εξευτελίζει τους θεσμούς, ακόμα και τους ευρωπαϊκούς και επιστρατεύουν την… εθνική αυτονομία – τύπου «εδώ κουμάντο κάνουμε εμείς, όχι η Κόβεσι ή η ευρωβουλή».
Και αμέσως μετά το παίζουν η «κατ’ εξοχήν ευρωπαϊκή πολιτική δύναμη της χώρας».
Τους λες ότι καλύπτουν υποθέσεις διαφθοράς, εγκληματικές οργανώσεις και φαυλότητες του κομματικού στρατού και παρεξηγούνται, φωνάζοντας για την τιμιότητά τους. Και μετά πάνε στη Βουλή και αθωώνουν εκ των προτέρων Καραμανλήδες, Τριαντόπουλους, Βορίδηδες και Αυγενάκηδες, χωρίς να ντρέπονται ή να προσπαθούν να κρυφτούν. Απορρίπτουν συλλήβδην συντριπτικές δικογραφίες ή παρακάμπτουν την ουσιαστική λειτουργία μίας προανακριτικής – ανάλογα τι βολεύει.
Δεν πρέπει να υπήρξε άλλη ανάλογη περίοδος – και δεν μιλάμε για τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης που οι συγκρίσεις ήταν διαφορετικές – που μία κυβέρνηση έχει τόσο θλιβερή, αλαζονική και εντελώς προσβλητική συμπεριφορά.
Ευτελίζουν κάθε θεσμό που βρίσκουν μπροστά τους και τους προκαλεί το παραμικρό εμπόδιο.
- Εμφάνισαν ως μεγάλη μεταρρύθμιση την εισαγωγή ψηφοφορίας εντός των δικαστών, ως γνώμη των ίδιων των δικαστών για τις προαγωγές των συναδέλφων του. Αμ δε! Όταν δεν άρεσαν οι προτιμήσεις των δικαστών, έβαλαν τους δικούς τους δικαστές στους ηγετικούς θώκους.
- Με τη Βουλή κάνουν ό,τι θέλουν, όποτε θέλουν και όπως θέλουν. Με βάση ό,τι τους βολεύει και ας λέει το Σύνταγμα ή ο Κανονισμός της Βουλής τα αντίθετα. Γιατί το κάνουν; Γιατί… μπορούν, κατά την εξομολογητική και με δείγμα κομπορρημοσύνης ρήση του Άδωνι Γεωργιάδη. Αμ, πώς!
- Ψήφισαν αποσύνδεση της προεδρικής εκλογής από πρόκληση πρόωρων εκλογών με το επιχείρημα ότι θα βοηθήσει στις συναινετικές επιλογές προσώπων για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Και μετά εξέλεξαν μόνοι τους έναν κομματικό Γκρούεζα. Γιατί μπορούσαν!
Συμπεριφέρονται ως καθεστώς και πάντως διαμορφώνουν ένα δυστοπικό τοπίο για τη Δημοκρατία.
Δεν ξέρω αν χρειάζεται να πληρώνουν τον Γκρίνμπεργκ για όλη αυτή την επικοινωνιακή και πολιτική δυστοπία, ή απλά αρκεί να είναι πολιτικοί απατεώνες, έστω και μετρίου επιπέδου.
Είναι τόσο τετριμμένα και εξοργιστικά επαναλαμβανόμενα αυτά τα επιχειρήματα, οι δικαιολογίες και οι καταφυγές, που πραγματικά είναι να απορεί κανείς πώς έχουν την αναίδεια να τα αναπαράγουν – μέχρι να σβήσει ο ήλιος μπορεί να τα αναπαράγουν βέβαια, δεν ορρωδούν.
Πηγή: Ποντίκι
