Χρησιμοποιούμε cookies για να σας βοηθήσουμε να πλοηγηθείτε αποτελεσματικά και να εκτελέσετε ορισμένες λειτουργίες. Θα βρείτε λεπτομερείς πληροφορίες για όλα τα cookies σε κάθε κατηγορία συγκατάθεσης παρακάτω.
Τα cookies που κατηγοριοποιούνται ως «Απαραίτητα» αποθηκεύονται στο πρόγραμμα περιήγησής σας, καθώς είναι απαραίτητα για την ενεργοποίηση των βασικών λειτουργιών του ιστότοπου....
Τα απαραίτητα cookies απαιτούνται για να ενεργοποιηθούν οι βασικές λειτουργίες αυτού του ιστότοπου, όπως η παροχή ασφαλούς σύνδεσης ή η προσαρμογή των προτιμήσεων συγκατάθεσής σας. Αυτά τα cookies δεν αποθηκεύουν δεδομένα που μπορούν να αναγνωριστούν προσωπικά.
Τα λειτουργικά cookies βοηθούν στην εκτέλεση ορισμένων λειτουργιών, όπως η κοινοποίηση του περιεχομένου του ιστότοπου σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, η συλλογή σχολίων και άλλες λειτουργίες τρίτων.
Τα αναλυτικά cookies χρησιμοποιούνται για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι επισκέπτες αλληλεπιδρούν με τον ιστότοπο. Αυτά τα cookies βοηθούν στην παροχή πληροφοριών σχετικά με μετρήσεις όπως ο αριθμός των επισκεπτών, το ποσοστό αναπήδησης, η πηγή επισκεψιμότητας κ.λπ.
Τα cookies επιδόσεων χρησιμοποιούνται για την κατανόηση και την ανάλυση των βασικών δεικτών επιδόσεων του ιστότοπου, τα οποία βοηθούν στην παροχή καλύτερης εμπειρίας χρήστη για τους επισκέπτες.
Τα cookies διαφημίσεων χρησιμοποιούνται για να παρέχουν στους επισκέπτες εξατομικευμένες διαφημίσεις με βάση τις σελίδες που επισκεφτήκατε προηγουμένως και για την ανάλυση της αποτελεσματικότητας των διαφημιστικών εκστρατειών.
Σκηνοθεσία: Νίκος Γκεσούλης
Μουσική (πρωτότυπη): Γιώργος Βαρσαμάκης
Φωτογραφίες / Βίντεο: Μιχάλης Παπαδόπουλος
Παίζουν: Σωτηρία Τσέλιου – Παππά, Χάιδω Σπανοπούλου, Γιάννης Παππάς, Μαρία
Καραβά, Λάμπρος Πανόπουλος, Δημήτρης Τσαόπουλος, Μαρία Κοντοθόδωρα, Γιάννης Τσαόπουλος, Νόνα Κοντοθόδωρα, Βούλα Βασιλοπούλου.
Παράσταση – αφιέρωμα για τα εκατό χρόνια απ΄την γέννηση του συγγραφέα
Όταν το θέατρο γίνει ζωή σου, σκέψη σου, μοίρα σου, τα όρια ανάμεσα στον κόσμο της καθημερινής σου ζωής και στον κόσμο που ζουν η Κλυταιμνήστρα, ο Άμλετ, η κυρία Άλβινγκ, παύουν να υπάρχουν. Ζεις ταυτόχρονα και μέσα στην ανθρωπότητα αυτή του θεάτρου και τη νιώθεις το ίδιο υπαρκτή όσο και την άλλη. Συχνά μάλιστα οι εμπειρίες και οι γνώσεις σου από αυτήν διαφωτίζουν και ξεδιαλύνουν διφορούμενες παρατηρήσεις σου, καταστάσεις και προβληματισμούς που έχεις βιώσει. Η σχέση σου με τα θεατρικά πρόσωπα δεν είναι λόγια, γίνετε σχέση ανθρώπινη σχέση… Ο μονόλογος «Γράμμα στον Ορέστη», βούιζε πολλά χρόνια μέσα μου. Και η αφορμή ήταν το ότι κάθε φορά που έβλεπα παραστάσεις της Ορέστειας, της Ηλέκτρας, ήμουνα πάντα με το μέρος της Κλυταιμνήστρας. Αυτήν κατανοούσα, αυτήν εδικαίωνα, την ένιωθα σαν τη μεγάλη αδικημένη, έγινε ένα απ΄τα πιο αγαπημένα μου και κοντινά «θεατρικά» πρόσωπα. Η λατρεία που είχα για τους γονιούς μου, το πιστεύω μου για το πατρικό σπίτι, η ψυχροπολεμική εποχή στην οποία ζήσαμε, σίγουρα αιμοδότησαν με προσωπικά μου συναισθήματα αυτά που η Κλυταιμνήστρα νιώθει και προσπαθεί να
γράψει στον Ορέστη.
Στο μονόπρακτο «Ο Δείπνος», λέει κάποια στιγμή ο Αίγισθος, “ζούμε για να κάνουμε, πεθαίνουμε για να σκεφτόμαστε”. Η φράση αυτή μου ήρθε στο νου όταν τελείωνα τον μονόλογο της Κλυταιμνήστρας. Στη συνέχεια σκέφτηκα πως θα ταίριαζε στο στόμα του Αίγισθου. Θα μπορούσε να το λέει νεκρός στον νεκρό Αγαμέμνονα. Πότε και που; Κάπου που ανταμώνουν όλοι οι Ατρείδες, νεκροί και ζωντανοί, όταν πια όλα έχουν γίνει και αντί να τους χωρίζει, τους ενώνει το τίποτα που τους απόμεινε… Ι. Καμπανέλλης.
Φίλοι Κεντρικής Σκηνής – Δημοτικού Θεάτρου Μαραθώνα