Ένα άρθρο που αποτυπώνει την κοινωνική κόπωση, την πολιτική αδιαφορία και την ανάγκη επανανοηματοδότησης της σχέσης πολίτη–κράτους δημοσίευσε στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» ο Μανώλης Χριστοδουλάκης.
Ο πρώην γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, με κείμενο που κινείται πέρα από τα στενά όρια της κομματικής αντιπαράθεσης, αναδεικνύει τον εκφυλισμό της πολιτικής συζήτησης στη χώρα: «Οι κρίσεις μας εκπαίδευσαν να μη πιστεύουμε πια στις ιδεολογίες. Κι έτσι, η πολιτική γίνεται λογαριασμός – πόσα έδωσε, πόσα πήρε ο καθένας».
Ο Χριστοδουλάκης στηλιτεύει τη λογική του «όλοι ίδιοι είναι» που, όπως σημειώνει, οδηγεί στην αποχή, στην απογοήτευση και τελικά στη διαρκή συντήρηση μιας κοινωνίας χαμηλών προσδοκιών. Χωρίς περιεχόμενο, χωρίς πολιτική πυξίδα, μόνο με προσωπολατρίες και επικοινωνιακά «σοκ».
Στο επίκεντρο του άρθρου, το αίτημα για ένα κράτος που βλέπει, ακούει και σέβεται τον πολίτη – από τον υπάλληλο του ΚΕΠ ως τον πρωθυπουργό. «Δεν είμαι αφανής, δεν είμαι δεύτερης κατηγορίας. Θέλω το κράτος να είναι σύμμαχος, όχι αντίπαλος», σημειώνει.
Με ανθρώπινα παραδείγματα – από τον δάσκαλο του ακριτικού νησιού ως τον γιατρό που αποκοιμιέται μετά από 40 ώρες εφημερίας – ο Χριστοδουλάκης σκιαγραφεί την πραγματική Ελλάδα: αυτή που δουλεύει, που ελπίζει, αλλά που δεν ακούγεται.
Το μήνυμα, λιτό αλλά καθαρό:
Οι μεγάλες αλλαγές δεν θα έρθουν με συνθήματα και «Μεσσίες». Θα ξεκινήσουν όταν οι πολίτες ξαναγίνουν ορατοί. Όταν οι μικρές, καθημερινές αλλαγές στο κράτος και στη νοοτροπία του μετατραπούν σε συλλογική απαίτηση για δικαιοσύνη, αξιοκρατία και αξιοπρέπεια.
