Το πρωί της 9ης Ιουλίου 2025, λίγο πριν μεταφερθεί στον ανακριτή Πατρών, η 25χρονη Ειρήνη Μουρτζούκου έσπασε τη σιωπή της.
Όχι με δάκρυα, ούτε με άρνηση. Με μια ωμή, παγωμένη παραδοχή: «Θόλωνα και τα σκότωνα. Δεν αντέχω άλλο. Θέλω να τα βγάλω από μέσα μου». Ήταν η φράση που κατέγραψαν οι άνδρες του Ανθρωποκτονιών, μόλις λίγες ώρες πριν από τη μεταγωγή της.
Η γυναίκα που επί μήνες παρουσίαζε τον εαυτό της ως θύμα τραγωδιών και επιπόλαιων συμπτώσεων, πλέον αποδέχεται πως ήταν εκείνη που έπνιξε τα παιδιά της. Και όχι μόνο αυτά.
Η σημερινή αποκάλυψη
Η Μουρτζούκου παραδέχθηκε τη δολοφονία τριών βρεφών: του πρώτου της παιδιού, ενός δεύτερου βρέφους φίλης της και του δεύτερου της παιδιού – του μόλις 19 ημερών αγοριού της. Ομολόγησε επίσης ότι σκότωσε την ανήλικη αδερφή της πριν αρκετά χρόνια, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες που είχαν τεθεί στο μικροσκόπιο των αρχών.
«Όταν τσακωνόμουν με τη μάνα μου, ήθελα να κάνω κακό», φέρεται να είπε στους αστυνομικούς, συνδέοντας ευθέως τα εγκλήματά της με συναισθηματικά ξεσπάσματα και ψυχικές εκρήξεις που δεν μπορούσε – ή δεν ήθελε – να ελέγξει.
Οι ανακριτικές αρχές αιφνιδιάστηκαν από την καθολικότητα της ομολογίας. Η Μουρτζούκου δεν επιχείρησε να κρύψει ούτε τη μέθοδο – «έκλεινα τη μύτη και το στόμα» – ούτε την πρόθεση. Το μοτίβο επαναλαμβανόταν: στιγμές θυμού, συναισθηματικής αποσταθεροποίησης, «θολούρας», και στη συνέχεια, βία με χειρουργική απάθεια.
Ένα χρονικό φρίκης
Η πρώτη υποψία γεννήθηκε όταν, μέσα σε ενάμιση χρόνο, δύο παιδιά της πέθαναν «ανεξήγητα». Το ένα μέσα στο καρότσι, το άλλο στην κούνια του. Γιατροί και νοσηλευτές παρατήρησαν αντιδράσεις που δεν ταίριαζαν με το πένθος: μια απάθεια, μια απόσταση από τον θάνατο.
Ακολούθησαν καταθέσεις φίλων και συγγενών, που περιέγραψαν παρόμοια περιστατικά: λιποθυμίες, ασφυξίες, και τελικά θάνατοι βρεφών που είχαν αφεθεί στη φροντίδα της. Μια γυναίκα κατέθεσε ότι η Μουρτζούκου είχε προσπαθήσει να πνίξει την ίδια ενώ κοιμόταν, το 2020.
Όλα αυτά συνέθεσαν έναν φάκελο 300 σελίδων, ο οποίος έφτασε στην Εισαγγελία και οδήγησε τελικά στη σύλληψη της στις 7 Ιουλίου. Η μεταφορά της από ξενοδοχείο της Αθήνας στην Πάτρα έγινε υπό άκρα μυστικότητα, ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα είχε τεθεί υπό παρακολούθηση.
Ένα ψυχικό τοπίο χωρίς χαρτογράφηση
Οι ειδικοί μιλούν πλέον για μια κλινική περίπτωση διαταραχής που εκδηλώθηκε ακραία, χωρίς ποτέ να διαγνωστεί. Κάποιοι αναφέρουν την πιθανότητα σύνδρομου Μινχάουζεν διά αντιπροσώπου· άλλοι, ένα βαρύ και ανεπεξέργαστο τραύμα που μετατράπηκε σε έμμονη ανάγκη εξουσίας και καταστροφής.
Η ίδια δεν έχει ζητήσει – μέχρι στιγμής – ψυχιατρική υποστήριξη. Ωστόσο, η υπεράσπισή της προσανατολίζεται στο να καταθέσει σχετικό αίτημα μετά την ολοκλήρωση της απολογίας της.
«Με κυρίευαν σκοτάδια», φέρεται να είπε σε κάποιον αστυνομικό, «και μετά ερχόταν η ησυχία. Η ησυχία ήταν το καλύτερο».
Η κοινωνία στο σοκ της επανάληψης
Οι συγκρίσεις με την υπόθεση Πισπιρίγκου είναι αναπόφευκτες, μα ίσως και αποπροσανατολιστικές. Εδώ δεν πρόκειται μόνο για έναν κύκλο βρεφικών θανάτων σε μια οικογένεια, αλλά για διαδοχικά εγκλήματα απέναντι σε πρόσωπα κάθε κύκλου – συγγενικά, φιλικά, οικεία.
Η ανακρίτρια της Πάτρας καλείται να διαχειριστεί όχι μόνο μια βαριά δικογραφία, αλλά και μια ομολογία που αλλάζει δραματικά το σκηνικό. Οι κατηγορίες πλέον περιλαμβάνουν τέσσερις ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως, με ενδεχόμενο να εξελιχθούν και άλλες υποθέσεις σε κακουργηματικές διώξεις.
