Ο Άγνωστος Στρατιώτης επιστρατεύτηκε ξανά. Όχι από πόλεμο, αλλά από ανάγκη. Όχι για την πατρίδα, αλλά για την αγωνία μιας εξουσίας που δεν έχει πια τίποτα να πει, παρά μόνο να επιδείξει.
ΜΑΤ, τροπολογίες, ανακοινώσεις, συνταγματικά αποσπάσματα, εργολαβίες καθαριότητας και ένα διοικητικό θέατρο που στήνεται πάνω σε μάρμαρα.
Αυτό που συμβαίνει με το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη δεν είναι ένα απλό θέμα αρμοδιοτήτων, αλλά ένα σύμπτωμα που δεν έχει να κάνει με το ποιος θα καθαρίζει τελικά το μάρμαρο, αλλά με το ποιος μολύνει τη σημασία του.
Μετά την πρωτοφανή τροπολογία που ψήφισε η Νέα Δημοκρατία, αναθέτοντας τη φροντίδα και καθαριότητα του χώρου στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, το ίδιο το Υπουργείο -μία μέρα μετά- εξέδωσε ανακοίνωση δια χειρός Νίκου Δένδια, με την οποία δηλώνει πως παρά την τροπολογία που ο ίδιος ψήφισε, βάσει του άρθρου 102 του Συντάγματος, το “καψόνι” της καθαριότητας ανήκει… στον Δήμο Αθηναίων.
Με άλλα λόγια, αφού πρώτα ψήφισαν νόμο που συγκεντρώνει αρμοδιότητες στο κράτος, βγήκαν μετά να κατηγορήσουν τον Δήμο ότι δεν καθαρίζει βάσει του Συντάγματος.
Ας μη γελιόμαστε, η αντιπαράθεση κυβέρνησης – Δήμου Αθηναίων γύρω από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, δεν είναι καθόλου μια γραφειοκρατική διαφωνία περί αρμοδιοτήτων.
Η αντίφαση είναι τόσο προφανής, που δεν χρειάζεται καν πολιτικό σχολιασμό.
Ο ίδιος ο Δήμαρχος Αθηναίων, Χάρης Δούκας, με μια λιτή αλλά δηκτική δήλωση, ανέδειξε το μέγεθος του παραλογισμού:
«Χθες, η κυβέρνηση εισηγήθηκε και ψήφισε τροπολογία, με την οποία αναθέτει τη φροντίδα, άρα και την καθαριότητα του χώρου του Άγνωστου Στρατιώτη στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Σήμερα, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας μας πληροφορεί ότι, κατά το άρθρο 102 του Συντάγματος, η αποκλειστική ευθύνη της καθαριότητας ανήκει στον Δήμο Αθηναίων.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Δυστυχώς, ο απαιτούμενος σεβασμός στο Μνημείο ακόμα αναζητείται…», έγραψε ο Χάρης Δούκας.
Η απάντηση του Νίκου Δένδια, που παρουσιάστηκε ως «θεσμική τοποθέτηση», ήταν στην πραγματικότητα μια πολιτική επίθεση, καμουφλαρισμένη με φτηνό συνταγματικό στόμφο. Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, επικαλούμενος επιλεκτικά το Σύνταγμα, το οποίο η ίδια η τροπολογία της κυβέρνησης “θόλωσε”, επιχείρησε να επιπλήξει τον Δήμαρχο Αθηναίων, κατηγορώντας τον εμμέσως για «υποβάθμιση του χώρου μνήμης και τιμής». Συνέχισε μάλιστα λέγοντας πως «το Υπουργείο θα αναθέσει την καθαριότητα του χώρου σε τρίτους».
Έτσι, κάτω από το πρόσχημα του “σεβασμού στους νεκρούς”, το κράτος βρίσκει τρόπο να δώσει άλλη μια δημόσια υπηρεσία σε ιδιώτες.
Προφανώς, η «υποβάθμιση του χώρου» δεν προέρχεται από τον Δήμο, αλλά από αυτούς που αντιμετωπίζουν τα εθνικά σύμβολα ως σκηνικό για μικροκομματικά παιχνίδια και εσωκομματικές εκκαθαρίσεις.
Το Μαξίμου Α.Ε. και ο Δένδιας δεν ενδιαφέρονται για το Μνημείο. Το χρησιμοποιούν. Είναι απλώς το σκηνικό μιας εσωκομματικής παράστασης, όπου ο ένας πρέπει να φανεί πιο “θεσμικός”, πιο “πατριώτης”, πιο “κυβερνητικός” από τον άλλον.
Η κυβέρνηση λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένος μηχανισμός διαχείρισης συμβόλων και δεν έχει καμία σχέση με την ουσία του πατριωτισμού.
Η τροπολογία, η ανακοινώσεις, οι φωτογραφίες των ΜΑΤ στο Σύνταγμα, είναι σκηνές ενός πολιτικού θεάτρου που δεν απευθύνεται πια σε πολίτες αλλά σε κοινό.
Ο πατριωτισμός τους δεν είναι ιδέα, είναι branding και κάθε εθνικό σύμβολο γίνεται αντικείμενο τηλεοπτικής κατανάλωσης. Κι αν πρέπει να “καθαριστεί”, δεν πειράζει, θα το αναλάβει εργολάβος.
Η κυβέρνηση δεν υπερασπίζεται τον συμβολισμό του Μνημείου. Τον απομυζεί. Τον μετατρέπει σε καθρέφτη της δικής της ανασφάλειας.
Ο Χάρης Δούκας είχε δίκιο όταν μίλησε για «σεβασμό που ακόμη αναζητείται» και μοιάζει να είναι ο μόνος που υπερασπίζεται όχι απλώς την αξιοπρέπεια του Μνημείου, αλλά και την σοβαρότητα του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Γιατί γνωρίζει ότι αν επιτρέψουμε να μετατραπούν ακόμη και τα σύμβολα της συλλογικής μνήμης σε πεδίο εργολαβιών και εσωκομματικών ανταγωνισμών, τότε δε θα μείνει τίποτα όρθιο.
Ο Άγνωστος Στρατιώτης δεν κινδυνεύει από τους εχθρούς του έθνους. Κινδυνεύει από τους “σωτήρες” του. Από αυτούς που τον επικαλούνται για να δικαιολογήσουν τη δική τους μικρότητα.
Και όταν μια κυβέρνηση στήνει ΜΑΤ μπροστά από ένα μνημείο, δεν προστατεύει την Ιστορία. Την επιτηρεί
Γιατί στο τέλος, κάθε εποχή κρίνεται από το ποιον τιμά και ποιον φοβάται.
Κι αυτή η κυβέρνηση φαίνεται να φοβάται περισσότερο τους ζωντανούς της κοινωνίας, παρά να τιμά τους νεκρούς της ιστορίας.
Toυ Κωνσταντίνου Ταχτσίδη
Πηγή: rosa
