Σε ένα ακόμα επεισόδιο διοικητικής αυθαιρεσίας και πολιτικού εμπαιγμού, η κυβέρνηση αποφάσισε να αξιολογήσει τις υποδομές των δήμων της χώρας — χωρίς να τους δώσει ούτε ένα ευρώ. Η πρακτική αυτή δεν είναι απλώς πρωτοφανής. Είναι προσβλητική για τη νοημοσύνη των πολιτών, υπονομευτική για τη λειτουργία της δημοκρατίας και ενδεικτική της πλήρους απουσίας σχεδίου για τη στήριξη της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Πώς μπορεί ένα κράτος να κρίνει τους δήμους για τις υποδομές τους, όταν έχει αρνηθεί συστηματικά να τους εξασφαλίσει τους απαραίτητους πόρους; Πώς νοείται αξιολόγηση χωρίς προηγούμενη ενίσχυση, χωρίς επενδύσεις, χωρίς προσωπικό, χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες; Η απάντηση είναι απλή: δεν πρόκειται για αξιολόγηση. Πρόκειται για ένα πολιτικό εργαλείο ενοχοποίησης και απαξίωσης, μια προσπάθεια μετακύλισης των ευθυνών από το κέντρο στην περιφέρεια.
Η κυβέρνηση δεν στοχεύει στη βελτίωση της κατάστασης. Δεν την ενδιαφέρει η αναβάθμιση των σχολείων, των δικτύων, των δημόσιων χώρων. Αντί για πολιτικές ανασυγκρότησης, προτιμά την πολιτική της λίστας, του πίνακα, της «βαθμολογίας». Εγκλωβισμένη σε μια τεχνοκρατική ρητορική, αποκόπτεται από την πραγματικότητα και επιδίδεται σε μια διαχειριστική παρωδία, όπου οι δήμοι δεν είναι συνεργάτες αλλά αποδιοπομπαίοι τράγοι.
Η αυτοδιοίκηση όμως δεν είναι διαγωνισμός. Δεν είναι πίνακας Excel. Είναι θεσμός δημοκρατικός, ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας, ο άμεσος φορέας που αντιμετωπίζει καθημερινά τις ανάγκες του πολίτη. Και ακριβώς επειδή έχει αυτήν τη βαρύτητα, δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί με ελεημοσύνες, με ημίμετρα και με υπουργικές αποφάσεις που την καθηλώνουν αντί να την ενδυναμώνουν.
Το κεντρικό κράτος αποσύρεται, αλλά επιβάλλει. Δεν χρηματοδοτεί, αλλά ζητά απολογισμούς. Δεν σχεδιάζει για το μέλλον, αλλά μετρά το παρόν σαν να μην ευθύνεται το ίδιο για το παρελθόν. Το αποτέλεσμα είναι η υπονόμευση κάθε έννοιας διοικητικής συνοχής. Οι δήμοι δεν κρίνονται επί ίσοις όροις. Κρίνονται με βάση το τίποτα — χωρίς στήριξη, χωρίς ενημέρωση, χωρίς σχέδιο.
Η πρακτική αυτή δεν είναι απλώς αντιδημοκρατική. Είναι αντισυνταγματική στη βαθύτερη πολιτική της ουσία. Αντί να λειτουργεί ενισχυτικά, η κυβέρνηση επιλέγει τον δρόμο της αφαίρεσης, της απόσυρσης και τελικά της απαξίωσης. Αυτό δεν είναι μεταρρύθμιση. Είναι μεταμφιεσμένος αυταρχισμός.
Η αξιολόγηση, όταν δεν συνοδεύεται από δυνατότητες βελτίωσης, δεν είναι εργαλείο. Είναι άλλοθι. Και το κράτος που κατασκευάζει άλλοθι πάνω στην αδυναμία των πολιτών του, παύει να είναι δημοκρατικό. Καταντά κυνικό. Αυτή είναι η σημερινή κυβέρνηση: μια διοίκηση που επιδεικνύει περισσότερη προθυμία να κατατάξει, παρά να ενισχύσει· να επιπλήξει, παρά να στηρίξει.
Οι δήμοι αξίζουν περισσότερα. Οι πολίτες αξίζουν πολύ περισσότερα. Και αυτό δεν είναι σύνθημα — είναι καθήκον.
