Η έκρηξη των ενοικίων στην Ελλάδα δεν είναι πλέον ένα προσωρινό φαινόμενο, αλλά μια διαστρωματωμένη κρίση που απειλεί την οικονομική και κοινωνική σταθερότητα. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τον Απρίλιο του 2025 είναι κατατοπιστικά: 10,8% ετήσια αύξηση σε εθνικό επίπεδο, με κορυφαίες τιμές να ξεπερνούν τα 14 ευρώ/τ.μ. σε κεντρικές περιοχές της Αθήνας.
Οι Αριθμοί της Κρίσης
-
Αθήνα: Μέσο ενοίκιο κεντρικού διαμερίσματος 583 ευρώ (+12% ετησίως).
-
Θεσσαλονίκη: Αύξηση 9,5% (2024), με τρέχουσα αύξηση 5,7% (2025).
-
Πειραιάς: 30% συνολική αύξηση τα τελευταία 3 χρόνια.
-
80% των ενοικιαστών ξοδεύουν πάνω από 40% του εισοδήματός τους σε ενοίκιο – το χειρότερο ποσοστό στην ΕΕ.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή των ευρωπαϊκών αυξήσεων, μακριά από τον μέσο όρο της ΕΕ (3,1%), πλησιάζοντας επίπεδα Ουγγαρίας (+12,4%) και Εσθονίας (+11,3%). Παράλληλα, τα ανείσπρακτα ενοίκια εκτινάχθηκαν κατά 23% το 2024, αποδεικνύοντας ότι ακόμη και οι ενοικιαστές με συμβόλαια δυσκολεύονται να συνεχίσουν.
Γιατί Χτύπησε η Κυβέρνηση Αργά και Αδύναμα;
Η κυβερνητική απάντηση περιορίστηκε σε ένα εφάπαξ μέτρο: επιστροφή ενός μηνός ενοικίου από το Νοέμβριο του 2025. Αν και θετική, αυτή η κίνηση:
-
Δεν αντιμετωπίζει τις δομικές αιτίες (έλλειψη προσιτών κατοικιών, τουριστικοποίηση ακινήτων, αγορά Airbnb).
-
Αγνοεί τη μακροπρόθεσμη αύξηση, που οφείλεται σε επενδυτική αγορά ακινήτων και έλλειψη νέων κατοικιών.
-
Δεν εφαρμόζει ευρωπαϊκά μοντέλα (π.χ. ελέγχους ενοικίων όπως στη Γερμανία, ενισχυμένα προγράμματα κοινωνικής στέγασης).
Οι Πραγματικοί Παράγοντες της Κρίσης
-
Πτώση της ιδιοκατοίκησης (από 84,6% το 2005 σε 69,6% το 2023).
-
Επενδυτική εκμετάλλευση ακινήτων (αγορά από funds, ξένους επενδυτές, τουριστικές πλατφόρμες).
-
Έλλειψη νέων προσιτών κατοικιών (τα νέα σχέδια εστιάζουν σε τουριστικά ή πολυτελή ακίνητα).
-
Ανεξέλεγκτη βραχυχρόνια μίσθωση (Airbnb αφαιρεί χιλιάδες σπίτια από την κανονική αγορά).
Τι Απαιτείται Άμεσα;
-
Έλεγχος ενοικίων (πλαφόν ανάλογα με το εισόδημα και την περιοχή).
-
Φορολογικά μέτρα κατά της ακινητοποίησης και υπέρ μακροπρόθεσμης μίσθωσης.
-
Επέκταση κοινωνικής στέγασης (π.χ. με συνεταιριστικά σχήματα, όπως στη Βιέννη).
-
Περιορισμός Airbnb σε περιοχές με έντονη στέγαση.
Συμπέρασμα: Μια Κρίση που Απειλεί την Κοινωνική Συσκευασία
Η στεγαστική ένδεια δεν είναι απλώς οικονομικό ζήτημα, αλλά ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης. Χωρίς ριζικές αλλαγές, η νέα γενιά θα συνεχίσει να δυσκολεύεται να βρει στέγη, ενώ οι πόλεις θα γίνονται όλο και πιο απρόσιτες. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από εφάπαξ επιδοτήσεις – η ώρα για δράση είναι τώρα.
