«Οι δυνάμεις που ανήκουν στον προοδευτικό χώρο αποτελούν αντικειμενικά συμμαχικές δυνάμεις» δηλώνει στο Dnews ο Θόδωρος Μαργαρίτης, ενώ σημειώνει με νόημα πως «θα ήταν χρήσιμο να υπάρχει συνεννόηση και συντονισμός».

«Το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να έχει την στάση που είχε ιστορικά προς την άλλη Αριστερά. Μια γραμμή πρόσκλησης για συμπαρατάξεις απέναντι στην Δεξιά. Αυτό έκανε από την εποχή του Αντρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη, του Γιώργου Παπανδρέου. Όπως και να αξιοποιήσει την σημαντική εμπειρία της Φώφης Γεννηματά με τα παραδείγματα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Κινήματος Αλλαγής που διευρύναν τον χώρο της Κεντροαριστεράς. Σε κάθε περίπτωση να μην περιοριστεί σε έναν αυτάρεσκο λόγο απομονωτισμού. Να πείσει την κοινωνία ότι αγωνίζεται για να υπάρξει εναλλακτική λύση εξουσίας. Να απορρίψει κάθε πίεση ενός συμπληρωματικού ρόλου προς την ΝΔ. Δεν βρισκόμαστε άλλωστε σε έκτακτες συνθήκες. Σε συνθήκες «κανονικότητας» ο στόχος είναι η προοδευτική διακυβέρνηση», υπογραμμίζει το μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και γραμματέας της πολιτικής κίνησης «Ανανεωτική Αριστερά» σε μια συνέντευξη που θα συζητηθεί.

H κυβέρνηση δέχεται σοβαρή δημοσκοπκή πίεση και ισχυρή κοινωνική αμφισβήτηση. Υπάρχει όμως προοπτική εναλλακτικής λύσης στο πολιτικό επίπεδο;

Είναι αλήθεια ότι στις δημοσκοπήσεις η ΝΔ έχει χάσει περίπου την μισή της δύναμη από τις εθνικές εκλογές. Με την υπόθεση των Τεμπών έχει χάσει και την αξιοπιστία της στην πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας. Από αυτή την εικόνα αναγκάστηκε αμέσως μετά την ανάπαυλα των διακοπών του Πάσχα να εξαγγείλει τα λεγόμενα φιλολαϊκά μέτρα των επιδομάτων ώστε να χαϊδέψει μερικά αυτιά και να κερδίσει συμπάθεια. Επομένως η προοπτική μιας προοδευτικής εναλλακτικής λύσης είναι εθνική ανάγκη για να σταματήσει η κατηφόρα με την διάλυση της μεσαίας τάξης στο οικονομικό επίπεδο και με τις παραβιάσεις του Κράτους δίκαιου στο θεσμικό. Είναι η απάντηση στα αποτυπώματα ενός πολιτικού μιθριδατισμού που έχει καταγραφεί στην ελληνική κοινωνία και οδηγεί στην παραίτηση από κάθε επιλογή αμφισβήτησης της κατάστασης πραγμάτων. Ο Μιθριδατισμός αυτός έπαψε όταν η κοινωνία των πολιτών ενσωματώθηκε στο Κίνημα των Τεμπών. Είναι αυτό που ονομάστηκε «κοινωνική αντιπολίτευση». Κατά συνέπεια η σημασία ενός εναλλακτικού σχεδίου προς την κυρίαρχη θέση στης ΝΔ τέθηκε με έμφαση στον δημόσιο διάλογο.

Θεωρείται την υπόθεση των Τεμπών και τα συλλαλητήρια μία εξέλιξη καθοριστικής σημασίας ή πρόκειται για κάτι που μπορεί να μην έχει συνέχεια και να φύγει από την επικαιρότητα ή ακόμα και με την έλλειψη νέων στοιχείων να αποδυναμώσει αυτή την κοινωνική αντιπολίτευση;

Ζήσαμε μία συγκλονιστική εμπειρία μετά την μεταπολίτευση. Μία πάνδημη κοινωνική διαμαρτυρία με την σφραγίδα της νέας γενιάς. Πρόκειται για κανονική παρέμβαση του Λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις. Πρόκειται για την άρνηση της σκληρής πραγματικότητας με «Δημοκρατία χωρίς λαό» όπως έχει γράψει ο Ζακ Ζυλιάρ. Οι πλατείες γέμισαν με δύο εκατομμύρια Έλληνες.

Αυτές οι πλατείες δεν μοιάζουν με τους «Αγανακτισμένους» του 2011-12. Δεν είχαν αναθέματα, κρεμάλες, μούντζες και αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού. Δεν είχαν άμεσα οικονομικά αιτήματα. Το μνημόνιο τότε έκοβε μισθούς και συντάξεις. Έφερνε ανατροπές στην οικονομική ζωή των ανθρώπων. Τώρα είναι διαφορετικά. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κυριαρχούν «μετά-υλιστικά» αιτήματα. Όχι για καλύτερους μισθούς. Όχι για την οικονομική λιτότητα. Αλλά για Δικαιοσύνη και Κράτος δικαίου. Για ασφάλεια στην καθημερινή ζωή. Για αλληλεγγύη και συμπόνια. Προς τους συγγενείς που έχασαν τους δικούς τους, προς τους τραυματίες που ταλαιπωρούνται. Με την δυσοσμία της συγκάλυψης από τις κομματικές προτεραιότητες της ΝΔ. Με διαχρονικές αδράνειες όσο το κράτος αντιμετωπίζεται ως λάφυρο και όχι ως αρωγός των κοινωνικών αναγκών. Αυτό το διάβημα διαμαρτυρίας δεν τον συνέλαβε ο Κ. Μητσοτάκης και το Μαξίμου, επαναπαυμένοι στις καρέκλες της εξουσίας. Στην χώρα μας τα κομματικά ραντάρ δεν έπιασαν ότι μπορεί να γίνει κινητήρια δύναμη εξεγέρσεων η αίσθηση των χαμηλών προσδοκιών, η ανασφάλεια της νέας γενιάς. Αυτή η κοινωνική κινητοποίηση δεν αποτελεί στιγμιαία υπόθεση. Άφησε τα ίχνη μιας μεγάλης κοινωνικής κριτικής. Το μεγάλο ζήτημα είναι να την εκπροσωπήσει η δημοκρατική αντιπολίτευση. Όχι να την καπελώσει, γιατί άλλωστε δεν μπορεί. Αλλά να την μετασχηματίσει σε μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Υποστηρίζω, ότι το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ από την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να έχει καθοριστικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση.

Πιστεύετε ότι από μόνο του μπορεί;

Λογικό είναι το κάθε πολιτικό κόμμα να έχει στρατηγική αυτόνομης πορείας και διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας. Είναι δηλαδή λογικό να θέλει το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ να έχει το δικό του πρόγραμμα-το σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα-στο επίκεντρο των συσχετισμών της «επόμενης μέρας» από τις εθνικές εκλογές, όταν γίνουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο ανταγωνισμός των κομμάτων της Δημοκρατικής αντιπολίτευσης πρέπει να οδηγήσει σε μετωπική σύγκρουση μεταξύ τους. Πρώτον, γιατί διευκολύνει την κυβέρνηση που ποντάρει όπως κάθε εξουσία στο «διαίρει και βασίλευε» και δεύτερον, γιατί περιορίζει τις δυνατότητες μιας αποτελεσματικής αντιπολίτευσης. Θα ήταν δηλαδή χρήσιμο να υπάρχει συνεννόηση και συντονισμός. Και ταυτόχρονα «ανοιχτά παράθυρα» για μετεκλογικές συνεργασίες αν η αριθμητική των εκλογών θέτει τέτοια ζητήματα. Το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να έχει την στάση που είχε ιστορικά προς την άλλη Αριστερά. Μια γραμμή πρόσκλησης για συμπαρατάξεις απέναντι στην Δεξιά. Αυτό έκανε από την εποχή του Αντρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη, του Γιώργου Παπανδρέου. Όπως και να αξιοποιήσει την σημαντική εμπειρία της Φώφης Γεννηματά με τα παραδείγματα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Κινήματος Αλλαγής που διευρύναν τον χώρο της Κεντροαριστεράς. Σε κάθε περίπτωση να μην περιοριστεί σε έναν αυτάρεσκο λόγο απομονωτισμού. Να πείσει την κοινωνία ότι αγωνίζεται για να υπάρξει εναλλακτική λύση εξουσίας. Να απορρίψει κάθε πίεση ενός συμπληρωματικού ρόλου προς την ΝΔ. Δεν βρισκόμαστε άλλωστε σε έκτακτες συνθήκες. Σε συνθήκες «κανονικότητας» ο στόχος είναι η προοδευτική διακυβέρνηση. Επομένως οι δυνάμεις που ανήκουν στον προοδευτικό χώρο αποτελούν αντικειμενικά συμμαχικές δυνάμεις.

Και οι σκληρές αντιπαραθέσεις από το παρελθόν;

Κοιτάξτε. Αν μείνουμε στις αντιπαραθέσεις από το παρελθόν δουλειά δεν γίνεται. Υπενθυμίζω ότι το ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να συγκατοικήσει κυβερνητικά με τον «αιώνιο» αντίπαλο του την ΝΔ από το 2011. Συμμαχία σωτηρίας έγινε και με την ΔΗΜΑΡ το 2015. Ξαναβρέθηκε με το ΚΙΔΗΣΟ παρά την «εμφύλια» σύρραξη. Επομένως στην πολιτική καθοριστικό ρόλο έχουν οι ανάγκες της συγκυρίας. Αλλιώς θα περιοριστούμε μόνο στις ψυχαναλυτικές συζητήσεις για την «διαχείριση τραύματος»