Πριν από ένα μήνα στις 30 Νοεμβρίου άρχισαν να στήνονται τα πρώτα αγροτικά μπλόκα στη χώρα.
Από τη Θεσσαλία ξεκίνησε ο αγώνας, όχι λόγου ιστορίας αλλά εξαιτίας της καταστροφής του πρωτογενούς τομέα και αποστέρησης οποιασδήποτε προοπτικής και ανάκαμψης.
Οι αποζημιώσεις από τις κακοκαιρίες Daniel και Elias, δύο χρόνια μετά δεν έχουν δοθεί στους αγρότες, στους κτηνοτρόφους, στους αλιείς και στους μελισσοκόμους που επλήγησαν
Την ίδια ώρα εκατομμύρια ευρώ πήγαιναν μέσω του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ σε ανθρώπους που βρισκόταν μακριά από τον πρωτογενή τομέα. Δύο χρόνια μετά τις κακοκαιρίες που έπνιξαν τη Θεσσαλία ούτε έργα υποδομής έγιναν, ούτε αντιπλημμυρικά έργα κατασκευάστηκαν, ούτε μέτρα για τη λειψυδρία ελήφθησαν.
Αντίθετα, αγρότες, κτηνοτρόφοι, μελισσοκόμοι, αλιείς μαζί με όλη την κοινωνία της Θεσσαλίας είδαν μαζί με τα νερά που τους έπνιξαν να περνούν και να χάνονται και τα στελέχη της Ολλανδικής πολυεθνικής, που με τυμπανοκρουσίες είχαν παρουσιαστεί ως οι «σωτήρες» της Θεσσαλίας.
Το μόνο που άφησαν ως «παρακαταθήκη», με το αζημίωτο μία έκθεση ιδεών για την διαχείριση των νερών της Θεσσαλίας και έναν Οργανισμό Διαχείρισης Υδάτων (ΟΔΥΘ), για τον οποίο εκφράζονται φόβοι ότι οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση του νερού.
Όλα τα παραπάνω με την ακρίβεια σε φυτοφάρμακα, λιπάσματα, με τα χρέη να τους πνίγουν, με το χαμένο εισόδημα εξαιτίας των ακολουθούμενων πολιτικών να μην αναπληρώνεται, με τον ΕΛΓΑ να μην αποζημιώνει το πραγματικό ποσοστό της ζημιάς και να δίνει τις αποζημιώσεις τουλάχιστον ένα χρόνο μετά την καταστροφή. Και κάπου εκεί ήρθε και η ευλογιά, η διαχείριση της οποίας εξαφανίζει την κτηνοτροφία. Και μαζί τους κτηνοτρόφους.
Αυτή τη φορά κεντρικό χαρακτηριστικό της κινητοποίησης των αγροτών είναι η μαζικότητα. Οι αγρότες βγήκαν αφθόρμητα στους δρόμους γιατί ένιωσαν ότι οι πολιτικές που ασκούνται τους διώχνουν από τη γη τους, τους διώχνουν από τη ζωή.
Επί 30 μέρες αγρότες, κτηνοτρόφοι, μελισσόκόμοι, αλιείς παραμένουν στους δρόμους του αγώνα. Γιατί οι ίδιοι λένε ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Και το λένε όλοι. Το αξιοσημείωτο είναι ότι μαζί τους το λέει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Είναι αυτοί όλοι που επισκέπτονται καθημερινά τα μπλόκα και ζητούν από τους αγρότες να παραμείνουν σταθεροί στον αγώνα τους.
Προσπάθειες κάμψης του αγροτικού αγώνα
Σε αυτές τις 30 ημέρες σημειώθηκαν δύο σοβαρές προσπάθειες κάμψης του αγροτικού κινήματος και ενεργοποίησης του κοινωνικού αυτοματισμού. Η πρώτη αφορούσε στο αφήγημα περί ικανοποίησης των αγροτικών αιτημάτων. «Ικανοποιήθηκαν 20 από τα 27 αιτήματα των αγροτών», ήταν για αρκετές ημέρες η μόνιμη δήλωση κυβερνητικών στελεχών. Απαντήθηκε από τους ανθρώπους του πρωτογενούς τομέα, που υπενθύμισαν ότι το κοινό διεκδικητικό πλαίσιο που συντάχθηκε από την πανελλαδική συνέλευση των μπλόκων στη Νίκαια, στις 13 Δεκεμβρίου περιελάβανε 14 κοινά αιτήματα (με παραρτήματα για μελισσοκόμους και αλιείς) από τα οποία δεν ικανοποιήθηκε κανένα.
Η δεύτερη ήρθε μέσα από τους κόλπους του κινήματος. Αρχικά έγινε λόγος για «18 μπλόκα, που ζητούν διάλογο». Τα 18 αυτά μπλόκα στη συνέχεια έγιναν 14 και τέσσερις (4) αγροτικοί σύλλογοι. Εν τω μεταξύ, σε όλα τα μπλόκα συμμετέχουν αγροτικοί σύλλογοι. Στη Νίκαια για παράδειγμα συμμετέχουν οι ομοσπονδίες Λάρισας και Μαγνησίας και 23 αγροτικοί σύλλογοι. Ο αριθμός ωστόσο παρέμεινε θολός και η ανακοίνωση που είδε το φως της δημοσιότητας για τα μπλόκα που ζητούν διάλογο ανυπόγραφη και δεν ξεκαθαριζόταν ούτε πόσα, ούτε ποια ήταν αυτά. Τα αντανακλαστικά του αγροτικού κινήματος πάντως λειτούργησαν άμεσα και σε αυτή την περίπτωση. Το ένα μετά το άλλο τα αγροτικά μπλόκα μετά από συνελεύσεις εξέδιδαν ανακοινώσεις ότι παραμένουν πιστοί στον αγώνα και συντονισμένοι με τις αποφάσεις της ΠΕΜ. Ούτε καν το επιχείρημα περί «πολιτικού καπελώματος» του αγώνα των αγροτών φαίνεται πως δεν μπορεί να σταθεί. Το απορρίπτουν οι απλοί αγρότες που πήραν τα τρακτέρ τους και τα έβγαλαν στο δρόμο.
Οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι αλιείς, οι μελισσοκόμοι δηλώνουν αποφασισμένοι. Με την ίδια ένταση που εκφράζουν την απελπισία τους.
