Η Κυβέρνηση δεν αντέχει νέο κύκλο διαμαρτυρίας για τα Τέμπη. Γενικότερα δεν αντέχει άλλα χτυπήματα στην εικόνα της. Το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου θεώρησε ότι με την παρουσία Μητσοτάκη στη ΔΕΘ «καθάρισε» για ένα διάστημα και ότι με τη βοήθεια των δημοσκοπήσεων, τόσο η κυβέρνηση όσο και το κόμμα της ΝΔ θα πάρουν τα πάνω τους. Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων δεν δείχνουν κάτι τέτοιο. Η κυβέρνηση σταθερά βρίσκεται κάτω από το ψυχολογικό όριο του 30% και η ΔΕΘ ήδη είναι μακριά.
Αμήχανη κυβέρνηση
Με αυτά τα δεδομένα η παρουσία ενός δυστυχισμένου πατέρα στο Σύνταγμα μπροστά στη Βουλή ο οποίος αναζητά δικαιοσύνη στο όνομα του 22χρονου παιδιού του, δεν κάθεται καλά στην κυβέρνηση. Η επίσημη αντίδραση είναι αμήχανη. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δηλώνει ότι αναγνωρίζει και σέβεται τον πόνο του Πάνου Ρούτσι και την ίδια ώρα αρνείται κάθε ανάμειξη στο θέμα, με τη δικαιολογία ότι η κυβέρνηση δεν προτίθεται να παρέμβει στη δικαιοσύνη και τις αποφάσεις της.
Από την πλευρά τους, τα διαδικτυακά τρολς που στηρίζουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη από το Σαββατοκύριακο έχουν ξεκινήσει ένα πόλεμο προπαγάνδας κατά του πατέρα αλλά και όσων εξακολουθούν να διαμαρτύρονται για τα Τέμπη. Η κίνηση αυτή πήρε έναν περισσότερο… επίσημο χαρακτήρα όταν το πρωί της Δευτέρας ο μόνιμος υπερασπιστής του Μαξίμου, Άρης Πορτοσάλτε ανέφερε στον αέρα του ΣΚΑΪ αυτό που τα ανώνυμα τρολ του tik tok και του X έλεγαν όλο το Σαββατοκύριακο: πως ο χώρος του Άγνωστου Στρατιώτη είναι ιερός και δεν του αρμόζουν τσαντίρια και διαμαρτυρίες.
Αρνητική δημοσιότητα
Το μεγάλο άγχος τους είναι να ξεκουμπιστεί ο άνθρωπος από εκεί και να πάει να πνίξει τον πόνο του αλλού, ιδανικά κάπου που δεν θα τον βλέπει κανείς.
Αν θέλουμε να το θέσουμε περισσότερο επιστημονικά είναι προφανές ότι η κυβέρνηση θέλει να αποφύγει την αρνητική δημοσιότητα που παράγει η κίνηση του Πάνου Ρούτσι. Ο όρος «αρνητική δημοσιότητα» σε σχέση με μια απεργία πείνας αναφέρθηκε επίσημα από την Παγκόσμια Ιατρική Ένωση με τη Διακήρυξη της Μάλτας που αφορούσε στους απεργούς πείνας.
Έως σήμερα οι πιο γνωστοί απεργοί πείνας ήταν συνήθως έγκλειστοι σε κάποια φυλακή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μπόμπι Σαντς, μέλος του ΙΡΑ, ο οποίος πέθανε στη φυλακή στις αρχές της δεκαετίας του 80 έπειτα από 66 μέρες απεργίας πείνας. Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις όπως της Ινδής Irom Chanu Samilla που άρχισε τη δική της απεργία χωρίς να είναι φυλακισμένη, ως διαμαρτυρία απέναντι στην κυβέρνηση της χώρας της.
Αφορμή αποτέλεσαν οι δολοφονίες 10 πολιτών από Ινδούς στρατιώτες στην περιοχή της Μανιπούρ και κατά τη διάρκεια αντικυβερνητικής διαδήλωσης. Η Irom διαμαρτυρόταν για νόμο που έδινε ειδικές ελευθερίες στον στρατό της Ινδίας και πιο συγκεκριμένα την ελευθερία να πυροβολεί αδιακρίτως όταν θεωρούσε ότι πρέπει να το κάνει. Ακόμα κι αν απέναντί του ήταν άοπλοι πολίτες.
Μπροστά στον κίνδυνο να γίνει μάρτυρας η κυβέρνηση της Ινδίας προχώρησε σε αναγκαστική σίτιση της Irom, κρατώντας την έτσι -έστω και υποτυπωδώς στη ζωή- για περισσότερα από 5 χρόνια. Η ειρωνεία είναι ότι την κατηγόρησε ότι ήθελε να αυτοκτονήσει, κάτι που ήταν παράνομο τότε στη χώρα.
Ας επανέλθουμε στα δικά μας. Σύμφωνα με κοινωνικούς λειτουργούς, η απεργία πείνας ενός ατόμου αναδεικνύεται, σε πολλές των περιπτώσεων, ως το μοναδικό μέσο που διαθέτει για να διαμαρτυρηθεί ή να προσελκύσει την προσοχή των αρχών και του κοινού. Εν προκειμένω μιλάμε για έναν πατέρα που έχασε το παιδί του στα Τέμπη και ο οποίος είχε καταθέσει αίτημα στις αρμόδιες δικαστικές αρχές, εκταφής ώστε να υπάρξει περαιτέρω έρευνα μέσω ανεξάρτητων πραγματογνωμόνων.
Αιτήματα
Δεν πρόκειται για τον μοναδικό γονέα που κατέθεσε αίτημα εκταφής. Παρόμοιο αίτημα είχε καταθέσει και η Μαρία Καρυστιανού το οποίο απορρίφθηκε από τις αρμόδιες αρχές. Ανάλογη τύχη είχαν και τα αιτήματα των οικογενειών Ασλανίδη και Τηλκερίδη. Ο ίδιος ο Ρούτσι μιλώντας στο in ανέφερε ότι «μου έδωσαν μια σακούλα κλειστή, μετά ένα φέρετρο κλειστό και δεν μου επέτρεψαν να το ανοίξω».
Με απλά λόγια ο Ρούτσι δεν έχει δει το νεκρό παιδί του. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι ειδικοί της ψυχικής υγείας λένε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο για αυτόν που μένει ζωντανός να αποδεχθεί την απώλεια του αγαπημένου του προσώπου, καθώς δεν έχει αποδείξεις επ’ αυτού.
Κι εδώ δεν πρόκειται για κάποιο σενάριο η συνωμοσιολογία, αλλά για την πραγματική αντίληψη του πένθους και της απώλειας. Με απλά λόγια χρειάζεσαι να θάψεις κάτι παραπάνω από ένα σφραγισμένο φέρετρο στο οποίο υπάρχει αυστηρή απαγόρευση να μην το ανοίξεις, ειδικά αν είσαι γονιός που καλείται να θάψει το παιδί του.
Υπό αυτό το σκεπτικό, μόνο τυχαία δεν ήταν η παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, υπέρ του Πάνου Ρούτσι. Όντας και ο ίδιος πατέρας κι έχοντας πρόσφατο το πλήγμα της απώλειας της κόρης του, η άποψή του περί του δικαιώματος των γονέων στα λείψανα του παιδιού τους, έχει άλλη βαρύτητα. «Εχουν απόλυτο δικαίωμα να διαπιστώσουν εάν τα λείψανα που βιαστικά και δίχως τον πρέποντα έλεγχο τους παραδόθηκαν προς ταφή ανήκουν πράγματι στα παιδιά τους. Είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα», τόνισε στην παρέμβασή του.
Θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε κάποια στιγμή το σκεπτικό της Δικαιοσύνης αναφορικά με την απόρριψη των αιτημάτων εκταφής εκ μέρους των συγγενών των θυμάτων. Η είδηση που διαρρέεται και έχει να κάνει με τα πορίσματα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας και σχετίζονται με την απουσία ξυλολίου και λοιπών εύφλεκτων ουσιών δεν μπορούν να αποτελούν ουσιαστικό επιχείρημα άρνησης.
Ομοίως, είναι τουλάχιστον γελοίο να υπονοείται ή να λέγεται από κάποιους πρόθυμους υπερασπιστές της κυβέρνησης ότι κινήσεις σαν αυτές του Ρούτσι, καθυστερούν το δικαστικό σκέλος των Τεμπών. Είναι προσβολή απέναντι στα θύματα και στους γονείς τους…
